Het bleef uiteraard niet bij dat ene konijntje, want er kwamen meer gedumpte dieren bij, gevonden dieren, dieren gered uit de vee-industrie, “afval” diertjes van dierenwinkels en fokkers die anders vernietigd zouden worden… en ineens had ik vijfentwintig konijntjes! Mijn huisgenoot begon steeds vaker te klagen en de enige reden waarom hij het bleef tolereren was omdat hij me leuk vond. Voor hij het wist had ook hij ineens zijn handen vol aan het helpen met de dieren. Ik had mijn partner in crime gevonden en we kregen een relatie. Onze opvang was toen nog een kleinschalige micro sanctuary die “Pupa’s sanctuary” heette, vernoemd naar mijn konijn Pupa.

Als student was het erg moeilijk voor mij om de dierenartskosten te dekken met alleen maar mijn kleine gift shop Twila (www.twila.nl). Misschien was ik er toen nog niet klaar voor, maar ik kon gewoon niet wegkijken van al dat dierenleed. Wanneer ik op een dier in nood stuitte voelde ik me moreel verplicht om te helpen omdat mijn soort (de mens) ze in die situatie had gedwongen.

Het was zwaar, maar ik bleef knokken om te zorgen dat ze niks tekortkwamen. Als een dierenartsrekening onmogelijk leek, dan zorgde ik ervoor dat het wel mogelijk werd. Mijn vriend droeg steeds vaker bij en op conventies kreeg ik kleine giften van anderen. Ook startte ik geldinzamelingen online. Ik heb alles verkocht dat ik bezat: mijn persoonlijke verzameling game merchandise, mijn boeken, kleding en nog veel meer. Mijn materialisme verdween hierbij en ik kocht eigenlijk nooit meer wat voor mezelf. Al mijn geld en tijd ging op aan beestjes redden.

Ik was een klein stripboek project gestart; Vegan Artbook, drukte er boeken van en maakte er ook merchandise van om geld in te zamelen voor de dieren. Al snel opende er zich een tweede winkeltje: Pupaya (afgeleid van Pupa) waar uitsluitend die producten verkocht werden.

De gehele opbrengst ging naar de dieren: elke cent. Want elk tientje is een zak voer, elke paar tientjes een consult en elke paar honderd euro de enige hoop voor een dier die dringend medische zorg nodig heeft.
Het werd mijn passie: tekenen en ontwerpen om dieren te redden. Echter kon Pupaya met dit concept niet groeien en toen het coronavirus conventies en festivals verbood waar het afhankelijk van was, stortte het liefdadigheidswinkeltje in. Het aantal dieren had zich inmiddels tot tientallen uitgebreid, dat ik onmogelijk kon onderhouden zonder Pupaya met slechts mijn overige inkomen. Diploma’s en opleidingen had ik in overvloed, maar ik kon nooit fulltime aan de slag omdat de dieren verzorgen me al veel meer tijd kostte dan een baan. Dus toen heb ik de stap gezet om stichting te worden in 2020. Allesbehalve dat de dieren ook maar een sprietje hooi tekort zouden komen. De naam veranderde hierbij ook naar Stichting Pawpaya en is compleet non-profit. We hebben momenteel 2 verzorgsters die helpen met de verzorging.